Ορφέας Περίδης: «Το μικρόφωνο είναι μία εξουσία και εγώ είμαι αντιεξουσιαστής από τη φύση μου»

Συναντηθήκαμε με τον Ορφέα Περίδη στο Verde, λίγο πριν την μεγάλη του συναυλία στο Δημοτικό Κηποθέατρο Παπάγου τη Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου μαζί με την Σουσάνα Τρυφιάτη, στο πλαίσιο του 31ου Φεστιβάλ Δήμου Παπάγου – Χολαργού. Και η κουβέντα με τον Ορφέα Περίδη είναι μια ολόκληρη μουσική ιστορία, αφού καθώς μιλάς μαζί του ανακαλύπτεις μια ολόκληρη διαδρομή γεμάτη τραγούδια, ωραίες και φωτεινές συναντήσεις και συμπράξεις, αλλά και ωραίες ιστορίες που αποκαλύπτουν μια ολόκληρη διαδρομή, τη δική του διαδρομή.
Και στην κουβέντα μας ήρθε από τον Νίκο Παπάζογλου και τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, μέχρι και τον Σωκράτη Μάλαμα. Μιλάει σπάνια και προσπαθήσαμε να τον πάμε πίσω στην αρχή αλλά και να φτάσουμε το νήμα στο σήμερα για να μάθουμε την ιστορία του, να χαρτογραφήσουμε στιγμές και απόψεις και να ανακαλύψουμε όλες εκείνες τις ιστορίες πίσω από τα εμβληματικά του τραγούδια που ακόμα και σήμερα σιγοτραγουδάμε μαζί του ή με όλους εκείνους που τα ζωντανεύουν ξανά και ξανά.
Εμείς συναντήσαμε έναν άνθρωπο με ανοιχτοσιά, μεστό και φωτεινό, με άποψη και ταπεινότητα και σχεδόν αυτή η συνάντηση ήταν μια υπόσχεση για την επόμενη. Αυτός είναι ο Ορφέας Περίδης.

Τι θα δούμε αυτή τη Δευτέρα στο Κηποθέατρο Παπάγου; Ποιον Ορφέα Περίδη;

Πριν από ένα χρόνο, έφτιαξα ένα τραγούδι το οποίο κάνει και για αρχή και για τέλος. Συνεπώς, μου έφυγε το άγχος της έναρξης και το άγχος του φινάλε. Αυτό με απελευθέρωσε. Αισθάνομαι ότι είμαι άνετος να κάνω την εμφάνισή μου χωρίς δισταγμούς, χωρίς αμηχανία, επειδή βρήκα την αρχή και το φινάλε.

Αλλιώς είναι αμήχανη σκηνή;

Είναι πάντα αμήχανη η σκηνή και υπάρχει τρακ πάντα. Σε άλλες φάσεις της ζωής μου έχω λιγότερο, άλλες φορές περισσότερο τρακ, αλλά το τρακ υπάρχει πάντα.

Δεν είναι αυτό που λένε ο φυσικός σας χώρος η σκηνή;

Ο φυσικός μας χώρος είναι η σκηνή, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Γιατί εκεί, στη σκηνή, είναι σαν να δίνεις εξετάσεις, όπως δίνουμε εξετάσεις και έχουμε αγωνία. Μια μόνιμη εξεταστική περίοδος. Είσαι εκεί, ανάμεσα, μπροστά σε κάποιον κόσμο. Πολύ, λίγο, αναλόγως κάθε φορά.

Δεν έχεις νιώσει ότι έχεις δώσει τις εξετάσεις σου πια μετά από τόσα χρόνια;

Τις έχω δώσει τις εξετάσεις μου, αλλά το ζωντανό πρόγραμμα επιφυλάσσει εκπλήξεις. Μπορεί να σπάσει μια χορδή, μπορεί να κοπεί το ρεύμα, μπορεί να χαθεί ο προγραμματισμός. Πολλά συμβαίνουν. Οπότε, πάντα έχεις μια μικρή αγωνία. Υπάρχει. Δεν μπορείς να πεις ότι βγαίνω και είμαι καθ’ όλα ασφαλής και καβάλα στ’ άλογο.

Το κοινό σου έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια;

Όχι. Εγώ εμφανίζομαι από το 1993 σαν τροβαδούρος, σαν τραγουδοποιός. Από το 93 μέχρι τώρα είναι 35-36 χρόνια. Ο κόσμος πάντα την ίδια συμπεριφορά έχει. Τραγουδάει, συμμετέχει, μπορεί σπανιότατα να χορέψει κιόλας. Αλλά περίπου έτσι είναι πάντα. Τίποτα δεν άλλαξε. Ο κόσμος είναι πάντα ίδιος. Βλέπω όμως και κάποιους νέους ανθρώπους, που αρχικά δεν μπορούσα να το δικαιολογήσω από πού ξεφύτρωσαν. Και μετά κατάλαβα στην πορεία, ότι είναι τα παιδιά τους. Αυτοί που ερχόντουσαν να με ακούσουν, μετά από 35 χρόνια κάνανε οικογένειες και έρχονται και τα παιδιά τους (γέλια).

Έχω την αίσθηση ότι υπάρχουν μεγάλα διαλείμματα στη δισκογραφία σου. Αυτό γιατί; Δεν είχες έμπνευση, δεν ήθελες να βγάλεις; Πώς απέφυγες να μπεις στο ρυθμό που επέβαλαν οι δισκογραφικές;

Όταν υπήρχαν οι δισκογραφικές έδωσα μάχη. Τώρα δεν υπάρχουν οπότε δεν έχουμε θέμα. Ήταν μια δεκαετία, η δεκαετία του ’90 κυρίως, η οποία ήταν λίγο απαιτητική. Ήθελαν δίσκο κάθε χρόνο. Αυτό το πράγμα δεν γίνεται. Το τραγούδι είναι ένα δύσκολο είδος τέχνης. Θέλει το χρόνο του. Θέλει να εκφράσεις τα βιώματά σου. Κάποια βιωματικά τραγούδια, τα οποία συνήθως είναι και επιτυχίες, δεν γεννιούνται κάθε μέρα. Τα βιώματα δεν γεννιούνται κάθε μέρα. Μια ιδέα που μπορεί να εμφανιστεί, μια σπίθα για να πάρει φωτιά, αυτή η ιδέα ενώ την έχεις ένα μήνα στο μυαλό σου, μπορεί να εμφανιστεί σε εντελώς ανύποπτο χρόνο. Θέλεις χρόνο για να γράψεις τραγούδια.

Και η μάχη με τις δισκογραφικές με τι είχε να κάνει;

Θέλανε κάθε χρόνο και καινούριο δίσκο. Όπως κάνανε, ας πούμε, ξέρω εγώ, καλλιτέχνες σε άλλα μουσικά είδη. Εγώ είδα ότι περίπου κάθε τρία χρόνια θέλω έναν δίσκο. Τότε μπορώ να πω ότι ολοκληρώνεται μια εποχή, ένας κύκλος τραγουδιών. Θέλω περίπου τρία χρόνια.

Έκλεισαν πόρτες από αυτή τη μάχη;

Όχι. Δεν υπήρξε τέτοιο θέμα. Άγχος μόνο υπήρξε. Εκείνα τα χρόνια σε ρωτούσαν ποια θα είναι η επόμενη σου επιτυχία. Θέλαν μια «Φωτοβολίδα» κάθε φορά. Η «Φωτοβολίδα» μια φορά ανάβει. Και όλα αυτά, ξέρεις, σε αγχώνουν.

Έχεις γράψει κάποια τραγούδια που ακόμα τραγουδιούνται. Εκτός από τη χαρά, αυτά τα τραγούδια ήταν και βάρος; Υπήρχε η προσδοκία ότι ο Ορφέας Περίδης θα γράφει μόνο τέτοια τραγούδια, τέτοιες επιτυχίες;

Όχι. Αυτό από την αρχή είχε ξεκαθαρίσει μέσα μου αυτό τουλάχιστον. Γιατί έγραψα ένα τραγούδι, που ήταν ο προπομπός, η «Φωτοβολίδα», αλλά υπήρχαν άλλα έντεκα τα οποία ήταν αγαπημένα τραγούδια εξίσου. Ένα τραγούδι διαλέγανε τότε και λέγανε αυτό. Δεν ξέρω τώρα τι κάνουν.

Επειδή έχεις ζήσει και τις δύο εποχές, μου φάνηκε ότι σου αρέσει πιο πολύ η τωρινή εποχή χωρίς τις δισκογραφικές. Λάθος κάνω;

Πολύ σωστά. Τώρα απαλλάσσεται κανείς από το άγχος της επιτυχίας. Την επιτυχία τη ζητάμε και την κυνηγάμε πάντα βέβαια. Αλλά μέσα σε αυτή την αναζήτηση και το κυνήγι, μπορεί να προκύψει ένα πάρα πολύ ωραίο τραγούδι το οποίο μπορεί να μην γίνει επιτυχία ή να μην έχει τα εχέγγυα του «σουξέ». Αλλά να είναι ένα πολύ ωραίο τραγούδι. Αυτό μου έχει συμβεί πολλές φορές. Οπότε δεν έχουμε πια άγχος με τα «σουξέ». Είναι απελευθερωτικό.

Με τα social media που γεννούν τα σουξέ πώς είσαι; Έχεις προσαρμοστεί με την εποχή;

Εγώ έχω ένα μικρό καναλάκι στο YouTube και εκεί ανεβάζω τα τραγούδια μου. Τα καινούρια μου τραγούδια. Τα οποία δεν θα δισκογραφήσω ποτέ, γιατί δεν υπάρχει ούτε CD, ούτε τίποτα. Απλώς άμα ολοκληρωθεί ένας κύκλος, να μπορούν να ανέβουν στις πλατφόρμες.

Όταν μου λένε Ορφέα Περίδη, μου έρχεται στο μυαλό πέρα από τον Νίκο Παπάζογλου, που θα μου πούμε για αυτόν ξεχωριστά, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Μια από τις πιο ιστορικές μου συναυλίες ήταν με εσάς τους δύο.

Το 1997. Ναι, ήταν μια συνάντηση με έναν εξαιρετικό συνάδελφο, αγαπημένο. Και κάναμε μια σύμπραξη που κράτησε. Όλα ήταν έντονα τότε. Ήταν μια ηλεκτρισμένη συναυλία. Ήταν ωραία. Περάσαμε καλά. Νομίζω κάναμε πάνω από 6 μήνες συναυλίες μαζί. Νομίζω, ότι κάναμε και χειμώνα. Κάναμε και χειμώνα και καλοκαίρι. Περάσαμε πολύ ωραία τότε με τον Αλκίνοο.

Διαβάστε την συνεχεία