Robert M. “Bob” Wilson (Waco, Texas, 4 Οκτωβρίου 1941 – Water Mill, New York, 31 Ιουλίου 2025) υπήρξε ένας από τους πιο επιδραστικούς θεατρικούς δημιουργούς των τελευταίων έξι δεκαετιών.

Σκηνοθέτης, σεναριογράφος, εικαστικός καλλιτέχνης, αρχιτέκτονας, σχεδιαστής φωτισμού και ιδρυτής του Watermill Center — μίας υπερσύγχρονης πλατφόρμας τέχνης και έρευνας.

Με καταγωγή από το Texas και πολυδιάστατη εκπαίδευση (αρχικά στα επιχειρησιακά, στη συνέχεια στην Αρχιτεκτονική στο Pratt Institute), ο Wilson δημιούργησε ένα μοναδικό θέατρο όπου το φως, η κίνηση, οι σκηνικές φόρμες και ο ήχος συνυπάρχουν σαν οντότητες αισθητικής έκφρασης.

Σημαντικά έργα και συνεργασίες

• Το «Deafman Glance» (1970): σιωπηλό θέατρο διάρκειας πολλών ωρών που έθεσε τις βάσεις για τη δουλειά του.
• Το επαναστατικό “Einstein on the Beach” (1976) με τον Philip Glass και τη Lucinda Childs, που σηματοδότησε έναν νέο κόσμο θεάτρου-όπερας και τον έκανε παγκόσμιο name.
• Άλλες σημαντικές παραγωγές: «The Life and Times of Joseph Stalin», «the CIVIL warS», «The Black Rider», σε συνεργασία με Tom Waits, Lou Reed, Isabelle Huppert, Laurie Anderson κ.α.

Το στυλ του Wilson χαρακτηρίστηκε από αισθητική λιτότητα, αργές κινήσεις, καθαρές φόρμες, φορετικές συνέργειες με μουσικές και εικαστικές τέχνες — δημιουργώντας μία abstract, σχεδόν μεταφυσική εμπειρία για το κοινό.

Watermill Center & Διάρκεια κληρονομιάς

Το 1992 ίδρυσε το Watermill Center (Long Island, Νέα Υόρκη), ένα διεθνές εργαστήριο σύγχρονης performance που προωθούσε πειραματικές, διεπιστημονικές συνεργασίες.

Εκεί το έργο του ζούσε πέρα από την αυστηρά θεατρική επιφάνεια — ως χώρος δημιουργίας, έρευνας, τέχνης και έκφρασης.

Ο Robert Wilson διακρίθηκε με πολυάριθμα βραβεία: Χρυσό Λιοντάρι στη Biennale της Βενετίας (1993), Premio Europa για το θέατρο (1997), Praemium Imperiale (2023), αλλά και Olivier, Drama Desk, Dorothy and Lillian Gish Prize, Commandeur des Arts et des Lettres κ.ά.

Αποχαιρετώντας τον δημιουργό

Ο Wilson πέθανε την 31 Ιουλίου 2025, σε ηλικία 83 ετών, στο σπίτι του στο Water Mill, έπειτα από σύντομη, οξεία ασθένεια. Ο θάνατός του επιβεβαιώθηκε από το Watermill Center με μια λιτή ανακοίνωση γεμάτη σεβασμό προς την τέχνη και τη ζωή του: «Άφησε την τελευταία του παράσταση δημιουργώντας μέχρι το τέλος».

Το έργο του αφήνει πίσω του έναν κώδικα θεάτρου όπου ο χρόνος, το φως και η κίνηση δημιουργούν μια αισθητική ισορροπία απόλυτης σκηνικής κάθαρσης — ένα θέατρο αναγκαίο, συμβολικό και πολυδιάστατο.