Ο Ροντόλφο Βαλεντίνο (Πλήρες όνομα: Ροντόλφο Αλφόνσο Ραφαέλο Πιέτρο Φιλιμπέρτο Γκουλιέλμι ντι Βαλεντίνα Ντ’ Αντογουόλα, 6 Μαΐου 1895, Ιταλία – 23 Αυγούστου 1926, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ) ήταν Ιταλός γόης και πρωταγωνιστής του βωβού κινηματογράφου.
Λατρεύτηκε από εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο, με τον πρόωρο θάνατό του να προκαλεί απογοήτευση και παγκόσμια συγκίνηση.

Βιογραφικά στοιχεία

Προέρχονταν από πλούσια οικογένεια και είχε σπουδάσει γεωπόνος στη Γεωργική Σχολή της Γένοβα. Ωστόσο, ο άστατος χαρακτήρας του και η επιθυμία του για έντονη ζωή τον οδήγησε στα 18 του χρόνια πρώτα στο Μόντε Κάρλο και μετά στις ΗΠΑ, όπου, αφού ξόδεψε πολύ γρήγορα όλα του τα χρήματα, υποχρεώθηκε σε κάθε είδους προσωρινή εργασία, προκειμένου να επιβιώσει. Αργότερα, ύστερα από παρότρυνση φίλου του, έγινε συνοδός κυριών, με στόχο να κερδίσει θέση σε κάποιο καλλιτεχνικό θίασο της εποχής, όπως επεδίωκε. Λόγω της ενασχόλησής του σαν ζιγκολό, κατηγορήθηκε από τις Αρχές για εκπόρνευση, όμως αργότερα τα σχετικά αρχεία της αστυνομίας εξαφανίσθηκαν, ενώ στο δικαστήριο αθωώθηκε.

Μετά τη λήξη του Μεγάλου Πολέμου, όπου δεν κατάφερε να πάρει μέρος λόγω μυωπίας, ο Βαλεντίνο πέτυχε, χάρις στη γοητεία του να παίξει σε αρκετές ταινίες του κινηματογράφου ως κομπάρσος, ενώ τελικά του προτάθηκε ο ρόλος πρωταγωνιστή στο έργο «Οι Τέσσερις Ιππότες της Αποκάλυψης» («The Four Horsemen of the Apocalypse», 1921) το οποίο σημείωσε τεράστια επιτυχία, σηματοδοτώντας την έναρξη της μεγάλης δημοφιλίας του. Η συμμετοχή του σε μία ακόμη ταινία με τίτλο «Ο Σεΐχης» (1921) του κατέστησε απόλυτο πρότυπο για άντρες και αντικείμενο λατρείας για τις θαυμάστριές του.

Η προσωπική του ζωή υπήρξε πολυτάραχη, καθώς νυμφεύθηκε δύο φορές, πρώτα τη χορεύτρια Τζιν Άχερ το 1919, με την οποία χώρισε αμέσως και μετά τη σκηνογράφο Νατάσα Ράμποβα (1922), με την οποία επίσης χώρισε τρία χρονιά μετά. Η τρίτη του ταινία «Blood and Sand» του απέφερε μεγάλα κέρδη και ο Βαλεντίνο μπορούσε πια να ζει όπως ήθελε, σε απόλυτη χλιδή, με θαυμάστριες να τον ακολουθούν σε κάθε του βήμα, τους άντρες να μιμούνται τον τρόπο ντυσίματός του και όλα τα μέσα της εποχής να ασχολούνται μαζί του. Όμως ακολούθως αντιμετώπισε προβλήματα με κατάθλιψη καθώς οι παραγωγοί του κινηματογράφου άρχισαν να έχουν από αυτόν υπερβολικές απαιτήσεις και γρήγορα έπεσε σε κάποια δυσμένεια, ενώ αποπειράθηκε και να αυτοκτονήσει. Κάποιοι μάλιστα, λόγω μία στροφής στην καριέρα του σε πιο «θηλυπρεπές» στυλ όπως στην ταινία «Monsieur Beaucaire» (1924), δε δίστασαν να τον κατηγορήσουν για ομοφυλοφιλία, κάτι που ο ίδιος αρνήθηκε επίμονα. Ο Βαλεντίνο εξέδωσε τον ίδιο καιρό και μία ποιητική συλλογή με τίτλο «Day Dreams». Οι τελευταίες του ταινίες ήταν «Ο Αετός» (1925) και «Ο Γιος του Σεΐχη» (1926). Λόγω διαφόρων κατηγοριών που εκτοξεύονταν εναντίον του από τον Τύπο, ο ηθοποιός αποτραβήχτηκε από το σινεμά, σκοπεύοντας να επιστρέψει αργότερα, όταν θα κατασίγαζε ο σάλος από την προσωπική του ζωή.

Το αναπάντεχο τέλος της ζωής του ήρθε μόλις στα 31 του χρόνια, όταν, ενώ βρισκόταν στη Νέα Υόρκη, μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο λόγω γαστρορραγίας. Χειρουργήθηκε, συνεπεία περιτονίτιδας στις 15 Αυγούστου του 1926, αλλά οκτώ μέρες αργότερα πέθανε από επιπλοκές μόλυνσης και την κηδεία του παρακολούθησαν τουλάχιστον 80.000 άνθρωποι. Το θάνατό του ακολούθησαν θεωρίες συνωμοσίας, διότι οι θαυμάστριές του αδυνατούσαν να πιστέψουν ότι το ίνδαλμά τους, ένα σύμβολο του σεξ και ο «λατίνος εραστής» (όπως αποκλήθηκε) που λάτρευαν, είχε φύγει τόσο απρόσμενα από τη ζωή. Μάλιστα σημειώθηκαν προς χάριν του αυτοκτονίες γυναικών σε τέτοιο βαθμό, ώστε το Βατικανό αναγκάσθηκε να εκδώσει σχετική ανακοίνωση, στηλιτεύοντας το γεγονός. Στον τάφο του υπήρχαν πάντοτε πολλά άνθη που άφηναν θαυμάστριές του για δεκαετίες. Ο ίδιος φέρεται να έχει δηλώσει πως «Είμαι απλά ο καμβάς στον οποίο οι γυναίκες ζωγραφίζουν τα όνειρά τους».