Ο Βόλος της δεκαετίας του ’50 είχε υπέροχα νεοκλασικά,
σήμερα έχουν μείνει δυο-τρία απ’ αυτά. Τα μπάζα των κατεδαφίσεων,
γέμισαν τα έλη της Δημητριάδος, και πάνω χτίσθηκε η γειτονιά μου.
Έτσι, έχω την τύχη να κοιμούμαι σε κρεββάτια
με κεραμιδένια αετώματα
κόρες, να ’ρχονται στον ύπνο μου,
μικροί κορμοί φοινικιάς και ουασιγκτώνες
να υποκλίνονται, σε τρυφερές
λευκές πεταλούδες.
Κάποια νύχτα, βρέθηκε μπροστά μου, ένα αρχοντικό
ολόκληρο, με το ροδώνα του, άσπρα και κόκκινα λουλούδια:
«Πάρε
τα κλειδιά» μου είπε ο ιδιοκτήτης «δεν μπορώ να σ’ ακούω να βηματίζεις
συνεχώς, πάνω απ’ το κεφάλι μου». Ένας ογκώδης γέρος,
έμοιαζε μ’ έμπορο του Τένεσι Ουίλιαμς, τα δωμάτια του σπιτιού ήσαν γεμάτα
από παλαιά κουδουνάκια, αγαλματίδια, δοχεία νυχτός, κηροπήγια, γυαλισμένα
παπούτσια.

Γιάννης Τσίγκρας