Ούτε που ρώτησα - Μανώλης Λιδάκης

Το τέλος του 1990, βρίσκει τη Λίνα Νικολακοπούλου να συνεργάζεται για πρώτη φορά δισκογραφικά με τον αξέχαστο και σημαντικό Έλληνα ερμηνευτή, Μανώλη Λιδάκη (1960-2025)

Αφορμή για τη συνεργασία τους απετέλεσε η δημιουργία του πέμπτου -κατά σειρά- προσωπικού άλμπουμ του τραγουδιστή, την πρωτότυπη ιδέα του οποίου είχε ο ”ρακοσυλλέκτης” της ελληνικής μουσικής, Κώστας Χατζηδουλής. Συγκεκριμένα, ο μουσικός ιστορικός συνέλεξε κατά βάσει ανέκδοτους στίχους παλαιών λαϊκών στιχουργών και, με την αρωγή σύγχρονων μουσικοσυνθετών, τους εξασφάλισε τη δισκογραφική αθανασία, χαρίζοντας στο Μανώλη Λιδάκη και έναν από τους δίσκους-σταθμούς της καριέρας του.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Στο πολύτιμο αυτό ανθολόγιο, που τιτλοφορήθηκε ”Ούτε που ρώτησα”, ο Γιάννης Σπανός, ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο Σπύρος Ιωαννίδης αλλά και η Δήμητρα Γαλάνη (με την ιδιότητα της συνθέτιδος) στάθηκαν οι νεότεροι μουσικοί που μελοποίησαν τα ανέκδοτα γραπτά του Κώστα Βίρβου, της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, του Γιάννη Λελάκη, του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, του Μπαγιαντέρα και του Τάκη Μαυροκέφαλου, ενώ το άλμπουμ εμπλουτίστηκε και με νέες δημιουργίες από την Αρλέτα, το Βαγγέλη Γεωργίου και τον Κώστα Παπαδόπουλο. Στον πολυσυλλεκτικό δίσκο, η Λίνα Νικολακοπούλου συμμετείχε με δύο τραγούδια: το ομώνυμο ”Ούτε που ρώτησα” (μουσική: Γιάννης Σπανός), τους στίχους του οποίου είχε γράψει επτά χρόνια νωρίτερα, το 1983, καθώς και τη ”Χρυσαυγή [“Το Βήμα” 28.5.64]” (μουσική: Αρλέτα), που γράφτηκε από τη στιχουργό κατόπιν παραγγελίας, πάνω σε ένα παρελθοντικό περιστατικό γυναικείας κακοποίησης, που είδε το φως της δημοσιότητας το 1964 στην εφημερίδα ”Το Βήμα”.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Στο ”Ούτε που ρώτησα”, το Μανώλη Λιδάκη στήριξε φωνητικά η Σοφία Βόσσου, η Αρλέτα, η Κωνσταντίνα, ο Μιχάλης Δημητριάδης και ο Τάκης Μπίνης, που συνόδευσαν τον ερμηνευτή στο μεγαλύτερο μέρος των τραγουδιών. Εκτός από το ομώνυμο και διαχρονικό ”Ούτε που ρώτησα”, ευρείας αποδοχής έτυχαν και τα κομμάτια ”Ένα Τσα-Τσα Του Χιώτη” (”Το τελευταίο ποτηράκι”), τα ”Μαϊστράλια” καθώς και το ”Λαϊκό Βαλσάκι”. Η ηχογράφηση του δίσκου έγινε στο Studio Sigma από τους Γιάννη Σκιαδά και Γιάννη Παπαϊωάννου και οι πωλήσεις του ξεπέρασαν τις 30.000 αντίτυπα, κάνοντάς τον χρυσό. Τη μουσική διεύθυνση του άλμπουμ είχε αναλάβει ο μουσικοσυνθέτης Νίκος Κούρος, προσδίδοντας στις ενορχηστρώσεις τη νοσταλγική, λαϊκή ατμόσφαιρα που συνόδευε το περιεχόμενο των τραγουδιών. Την παραγωγή είχε αναλάβει ο αείμνηστος Γιώργος Μακράκης, με βοηθούς τον Κώστα Χατζηδουλή και το Σταμάτη Κραουνάκη.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Το ”Ούτε που ρώτησα” με το Μανώλη Λιδάκη κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 1990 από την CBS σε δίσκο βινυλίου, κασέτα ήχου αλλά και σε ψηφιακή μορφή (CD). Παρόλη την επιτυχία του, δεν επανεκτυπώθηκε εώς τώρα. Τη γραφιστική επιμέλεια του άλμπουμ είχε αναλάβει ο Πέτρος Παράσχης (υπογράφοντας ως ‘Άκης Δ. Γούναρης”, λόγω εταιρικών περιορισμών), πάνω σε φωτογραφικό υλικό του Ντίνου Διαμαντόπουλου και σε αποκόμματα από σημειωματάρια στίχων, φυλαγμένα στο χρόνο μέσα από το αρχείο του Κώστα Χατζηδουλή. Ο τελευταίος, μάλιστα, εμπλούτισε το υλικό του δίσκου παραχωρώντας μέσα στο συνοδευτικό εσώφυλλο πληροφορίες για το ιστορικό του κάθε ενός τραγουδιού, ευλαβικά σεβόμενος τους δημιουργούς και αποτίωντας ένα φόρο τιμής στους παλαιότερους, που δεν είχαν την τύχη να καμαρώσουν τα στιχουργήματά τους μελοποιημένα σε δίσκο. Η εκτίμησή του, άλλωστε, προς τους παλιούς λαϊκούς στιχουργούς, μαρτυράται κι από τη σειρά με την οποία εμφανίζονται οι στιχουργοί στα ονόματα των συντελεστών, καθώς, όπως επισημαίνει κι ο ίδιος, ”τα ονόματα των δημιουργών μπαίνουν στην ετικέτα του δίσκου σύμφωνα με το παλιό και ορθό τρόπο: πρώτα των στιχουργών”.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Για την προώθηση των τραγουδιών του δίσκου, ο Μανώλης Λιδάκης είχε προχωρήσει στην οπτικοποίηση των κομματιών ”Ούτε που ρώτησα” (σε σκηνοθεσία του Βασίλη Χάρακα) και ”Ένα Τσα-Τσα Του Χιώτη” (σε σκηνοθεσία του Νίκου Σούλη), ενώ η πρώτη παρουσίασή τους έγινε στο πλαίσιο της συναυλίας της Χαρούλας Αλεξίου στο Αρχαίο Ωδείο της Πάτρας το καλοκαίρι 1990, με την οποία περιόδευε.
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Με τον αξέχαστο Μανώλη Λιδάκη, η Λίνα Νικολακοπούλου συνεργάστηκε την αμέσως επόμενη χρονιά, το 1991, επιμελούμενη το πρόγραμμα των καλοκαιρινών μουσικών συναυλιών ”ΦΩΣ” με τη Δήμητρα Γαλάνη, στις οποίες συμμετείχε κι ο σημαντικός τραγουδιστής. Δισκογραφικά, ωστόσο, οι δυο τους συναντήθηκαν άλλη μία φορά το 2002, με αφορμή τον πολυσυλλεκτικό δίσκο ”Οπωσδήποτε Παράθυρο”, που βασίστηκε πάνω στη μουσικοθεατρική παράσταση της στιχουργού ”Neapolis: Ο Καιρός του Κόσμου”. Στο άλμπουμ αυτό, ο Μανώλης Λιδάκης συμμετείχε με ένα τραγούδι, το ”Σήμερα Δεν Ήθελα Πολλά”, που απετέλεσε και την τελευταία τους συνεργασία. Παρόλες τις μετρημένες, ωστόσο, δισκογραφικές τους συναντήσεις, η Λίνα Νικολακοπούλου έτρεφε ιδιαίτερη εκτίμηση στο πρόσωπο του ιδιαίτερου αυτού καλλιτέχνη. Με αφορμή, μάλιστα την πρόσφατη απώλειά του, είχε δηλώσει ότι ”.. έχει χαϊδέψει τα αυτιά ολωνών μας. Αυτό δεν ήταν φωνή, ήτανε βελούδο. Ένας σπάνιος στο χρώμα τραγουδιστής. Αλλά, παιδευόταν, δεν ήθελε τον πολύ κόσμο. Ήθελε να ονειρεύεται ότι τραγουδάει. Ήθελε να είναι οι συνθήκες μιας εκκλησίας, ας πούμε, και εκεί να αφήνει τη φωνή του να λέει όπως ήθελε τα τραγούδια που ήθελε. Ο κόσμος, η συνάφεια του κόσμου τον στεναχωρούσε και τον στένευε. Είχε ευαισθησία πολλή κι αυτό είχε οπωσδήποτε δυσκολέψει τις αποφάσεις του, γιατί τον ζητούσαν όλοι. Δεν είναι ότι ήταν ένας άνθρωπος τον ξεχάσανε. Ο ίδιος βασανιζότανε με τη φόρμα που τώρα διασκεδάζουμε. Δεν του ήταν εύκολο. Για εμάς τους δημιουργούς, αυτές είναι απώλειες τρομερές, γιατί είναι σαν να σου στερούν ένα χρώμα, που πια δεν μπορείς να το χρησιμοποιήσεις.” (συνέντευξη στο δημοσιογράφο Τάσο Τρύφωνος και την τηλεοπτική εκπομπή του Alpha Κύπρου ”ΤΕΤ-Α-ΤΕΤ ΜΕ ΤΟΝ ΤΑΣΟ ΤΡΥΦΩΝΟΣ”).