Όταν τον ξαναβρήκα, απ’ το στόμα του
έβγαιναν λέξεις και σιωπές ακατάληπτες,
είχε μια μελαγχολία στο βλέμμα,
φορούσε το καλοκαίρι κασκόλ,
δεν κοιτούσε τους κοινούς θνητούς – αμφιβάλλω
κι αν τους έβλεπε.
Είχε γίνει τέλειος, πλέον, ποιητής.
Όταν αδειάσει από ευφυολογήματα, θ’ ανοίξει
το συρτάρι του κομοδίνου.
Η υστεροφημία είναι απαιτητική.

Γιάννης Τσίγκρας